Verzekeraar kan zich niet op dekkingsbeperking beroepen
Het Gemeenschappelijk Hof van Justitie heeft vandaag uitspraak gedaan in een zaak over autoverzekeringen in Nederlands en Frans Sint Maarten. De uitkomst is dat de verzekeraar zich niet kan beroepen op de dekkingsbeperking tot NAf 90.000,- als het ongeluk aan de Franse kant heeft plaatsgevonden en de schade meer is dan die NAf 90.000,-.
In 2000 heeft een ongeluk plaatsgevonden in Saint Martin (Frankrijk). De auto, die op naam stond van bedrijf X, was verzekerd bij Nagico. Volgens de verzekeringsovereenkomst was de dekking van de schade beperkt tot NAf 90.000,-. De schade van het slachtoffer was veel hoger. Het slachtoffer heeft eerst Nagico en bedrijf X aangesproken voor de rechter in Saint Martin. Ook in Saint Martin zijn automobilisten wettelijk verplicht zich te verzekeren. De mogelijkheid om de dekking te beperken zoals in Sint Maarten kent men daar niet. De rechter van Saint Martin heeft beslist dat de beperking van de dekking van de schade tot NAf 90.000,- nietig is wegens strijd met dwingend Frans recht en dat het slachtoffer zowel Nagico als bedrijf X kan aanspreken voor het volledige bedrag van de schade.
Nagico heeft NAf 90.000,- aan het slachtoffer uitbetaald. Bedrijf X heeft ruim EU 513.000,- aan het slachtoffer uitbetaald. In deze zaak vordert bedrijf X van Nagico uitkering van de door haar als gevolg van het ongeval geleden schade (dus die EU 513.000,-). Het Hof oordeelt dat Nagico ook in haar verhouding tot bedrijf X geen beroep kan doen op de dekkingsbeperking van NAf 90.000,-. De Franse wetgever heeft er uitdrukkelijk niet voor gekozen om de dekkingsbeperking alleen te verbieden in de verhouding tussen de benadeelde enerzijds en de aansprakelijke en zijn verzekeraar anderzijds. Met dit verbod heeft de wetgever kennelijk zowel de bescherming van de benadeelde als die van de verzekerde op het oog gehad. Het past in dit streven van de Franse wetgever om de benadeelde maximale bescherming te bieden door het verbod op de dekkingsbeperking een zo breed mogelijk bereik te geven. Het uiteindelijke effect hiervan is dat de verzekeraar ontmoedigd wordt om dit type verzekeringsovereenkomsten met dekkingsbeperking aan te gaan. De verzekeraar zal hier namelijk van afzien als hij weet dat hij op die beperking ook in zijn verhouding tot de verzekerde geen beroep kan doen, terwijl hij aan de verzekerde juist vanwege die lagere dekking minder premie in rekening kan brengen. Hiermee is ook de bescherming van de verzekerde gediend. Er is geen goede reden te bedenken waarom het verbod op de dekkingsbeperking niet zou gelden tussen de verzekeraar en de verzekerde. Het heeft immers weinig zin om aan de ene kant weggebruikers te verplichten om zich te verzekeren voor de aansprakelijkheidsrisico’s als gevolg van ongevallen en anderzijds toe te staan dat de dekking daarvan ongelimiteerd wordt beperkt.